Hep merak etmişimdir bu psikoloji nedir, diye!
Zaman oldu ilgili kişilere de sordum, sohbet ettim.
Sonra üşenmedim uzun uzun okudum.
Gençliğimin verdiği cahil cesaretiyle yıllar önce “Ergenlik Psikolojisi” adı altında bir de kitap yazdım. (Şimdi artık genç değilim!)
“Haydi!” dedim. “Madem hızını alamadın bari bir de doktora yap.
Üşenmedim, “Din Psikolojisi” alanında doktora yapmaya da başladım.
Bu sırada merakım dinmekten ve durulmaktan ziyade daha da depreşti.
“Okumaya devam!” dedim.
Klinik Psikoloji alanında da okudum, çalıştım.
…
Geçen akşam eski bir arkadaşımla (Fen bilimcisi) sohbet ederken sordu:
“Hocam bu psikoloji ya da psikoterapi ne işe yarar şunu benim anlayacağım dilde anlatsana!”
“Bak!” dedim. “Bunu sana anlatmak dünyanın en zor işi ama ben yine de bir deneyeyim.”
Ters ters baktı gözlüğünün altından.
“Dur!” dedim. “Kızma hemen! Sana bir hikâye anlatayım!”
Çayından bir yudum aldı, koltuğuna iyice yerleşti ve tüm dikkatini bana verdi.
Psikoterapi başlamıştı aslında ama farkında değildi.
“Bir gezgin hayal et!” dedim.
“Uzun bir yolculuğa çıkan bir gezgin!
Sırtında pek çok yük vardır bu gezginin.
Bir çuval kum vardır sırtında. Oldukça dolu bir su matarası vücudundan sarkmaktadır.
Sağ elinde garip şekilli bir taş, sol elinde ise aşınmış bir kaya parçası durmaktadır.
Boynunda eski bir değirmen taşı, yıpranmış bir iple asılı durmaktadır.
Tozlu kumlar arasında ağır yükler taşıyan paslı demirler ise boynunu yaralamıştı.
Başında yarı çürümüş bir kabağı dengelemişti.
Attığı her adımda zincirler tıngırdamaktaydı.
Sızlanarak ve inleyerek kaderinden ve ona işkence veren yorgunluğundan şikâyet ederek adım adım ilerliyordu.
Yolda epey bir ilerledikten sonra karşılaştığı bir çiftçi ona sordu:
“Ey yorulmuş gezgin! Neden kafanda bu çürümüş kabakla ve boynunda sana işkence veren paslı demirlerle geziyorsun?”
Gezgin; “Sağ ol dostum!” dedi. “Farkında değildim!”
Başındaki kabağı ve boynunda ağırlık yapan paslı zincirleri kaldırıp attı.
Biraz hafiflemişti.
Yola devam etti. Karşısına bir çiftçi daha çıktı.
“Selam!” dedi.
“Selam!” diye cevap verdi çiftçi ve devam etti;
“Sen ne yapıyorsun böyle? Neden bu kaya parçasını yüklendin? Bak her taraf taş toprak. İhtiyacın olduğu zaman rahatlıkla bulabilirsin!”
“Haklısın!” dedi gezgin. “Bunu fark etmemiş olmam benim büyük bir aptallığım!”
Elindeki kaya parçasını attı. Yükü biraz daha hafiflemişti.
Yolunda ilerlemeye devam etti gezgin. İlerledikçe yorgunluğu arttı.
Tarlasından gelmekte olan bir çiftçi onu şaşkınlıkla gözlemledi.
“Hey dostum!” dedi. “Sen çuvalında kum taşıyorsun ama bak gözünün alabildiğince kum var yolda. Bu su mataran ne kadar da büyük böyle. Sanki Kaf Dağı’nı aşacakmışsın gibi yük almışsın üstüne. Oysaki yol boyunca tertemiz suyu olan bir nehir sana eşlik ediyor!”
Gezgin başını kaldırıp baktığında günlerdir tertemiz suyu olan bir nehrin kenarında yolculuk yaptığını fark etti.
Gezgin bunu duyunca mataradaki tuzlu suyu boşalttı. Matarasını attı. Sırtındaki kumu bir çukura doldurdu.
“Teşekkür ederim dostum!” dedi.
“Ben bunu fark etmemiştim!”
Düşünceli bir şekilde olduğu yerde durdu ve batan güneşe baktı. Güneşin son ışıkları onu aydınlatıyordu.
Kendisine baktı, boynundaki ağır değirmen taşını gördü ve birdenbire o kadar yavaş yürümesine sebep olanın taş olduğunu fark etti.
Kendi fark etmişti bunu.
Kimsenin söylemesine gerek kalmamıştı.
Onu boynundan çözdü ve nehrin olabildiğince uzağına fırlattı.
Sırtında ona zorluk veren bir yük kalmamıştı.
Geceyi rahatça geçirebileceği bir yer bulmak için hafiflemiş olarak yoluna devam etti.
Fen bilimci dostum ellerini çenesinden çekti ve derin bir nefes aldı.
“Tamam!” dedi.
“Şimdi anladım bu psikoterapiyi!”
Yerinden kalktı ve az ileride duran aynanın karşısına geçti.
“Ne yapıyorsun?” dedim.
“Kendime bakıyorum!” dedi.
“Üzerimde fazlalık ne var diye!”
“Offff!” dedim.
“Anlatamamıştım!”
“Gel dostum!” dedim.
“Gel çay iç! En güzel terapi çaydır!”
Vesselam!..
26 Nisan 2024
Dr. Mahmut Açıl
