Annesiyle sağlıklı bir ilişki kuramayan kız çocukları ne yazık ki ilerleyen yaşlarında çeşitli psikolojik problemlerle karşılaşabiliyorlar.
Anneler selam!
Bugün azcık sizinle ilgili konuşacağım müsaade var mıdır?
Baş tacısınız, gönül ilacı, dert şifası, ab-ı hayatsınız…
Cennet de bir rivayete göre sizin ayaklarınız altında.
Aldık kabul ettik!
İşiniz gerçekten hem çok özel ve güzel hem de çok zor.
Dokuz ay karnınızda taşıdığınız gözünüzden bile sakındığınız çocuklarınızla daha anne karnındayken ve bebekliğinin ilk yıllarında kurduğunuz iletişimin çocuğunuzun bir ömür ruh dünyasını şekillendirdiğini biliyor muydunuz?
Mutlaka biliyorsunuzdur!
Ellerinizden öpüyorum!
Ben bugün biraz annesiyle sağlıklı ilişki kuramayan kız çocuklarından bahsetmek istiyorum.
Ya da kızıyla sağlıklı ilişki kuramayan annelerden…
Evet evet, yanlış okumadınız!
Annesiyle sağlıklı bir ilişki kuramayan kız çocukları ne yazık ki ilerleyen yaşlarında çeşitli psikolojik problemlerle karşılaşabiliyorlar.
En çok da bu durum beden algısında olumsuz değişikliklere ve yeme bozukluklarına yol açıyor.
!!!
Aneroksiya nevroza!
Evet evet “Anereksiyanervoza”, sıklıkla ergenlik ve genç erişkinlik döneminde başlayan beden algısı bozukluğu ile ilişkili, kişinin fiziksel bütünlüğünü tehdit edecek şeklide yememesi ve kilo vermeye çalışması ile karakterize edilen yeme bozukluğudur.
Akademik bir makale yazmayacağım size.
Sadece dikkatinizi çekmek istediğim bir husus var.
Anoreksiya nevroza, ödipal çatışmasını tamamlayamamış ergenlerde ilkel bir savunma düzeneği olarak da ortaya çıkabiliyor, biliyor muydunuz?
Bu rahatsızlık genellikle kız çocuklarında görülür ve bu çocuklar ergenlik dönemlerinde kimlik oluşumu aşamasında zorlanan çocuklardır.
Kimliklerini reddederler ve bir çocuk bedenine sahip olmayı tercih ederler.
Kimdir bunların ekserisi (yani çoğunluğu) biliyor musunuz?
Bebeklik döneminde fiziksel ve ruhsal ihtiyaçları açısından ihmal edilmiş çocuklar.
Devam edelim mi?
Ayrıca annesinden yeterli duygusal destek almamış kızların ergenlik dönemlerinde toksik arkadaşlık, toksik ilişki döngülerine girmeleri daha çok ihtimal dahilindedir.
Ne demek toksik ilişki?
Toksik ilişki, ilişkide bir tarafın desteklenmediği, aşağılandığı, zarar gördüğü, üzüldüğü, manipüle edildiğini hissettiği, duygusal, fiziksel ve psikolojik sağlığının tehdit altında olduğu ilişki türüdür. Anadolu’da çok görürüz bu tür ilişkileri.
Kızmazsanız devam edeyim sevgili anneler!
Annesiyle sağlıklı bağlar kuramayan bazı kızlar mükemmeliyetçilik geliştirir ve bu da onların hayatını zehir eder.
Neden mi?
Çünkü mükemmeliyetçi bireyler kendileri için belirledikleri yüksek standartlara ulaşabilmek için sürekli çabalama ihtiyacı içinde olurlar.
Kusursuzluk arayışındadırlar.
Dolayısıyla endişeli ve gergindirler her zaman.
Hatta ve hatta mükemmeli yakalayamayacaklarını düşündükleri zaman her şeyi erteleyen tiplerden olurlar.
Çünkü onlar hata yapmamalıdır.
Bir şey yapmazlarsa hata da yapmamış olurlar.
Evet maalesef eleştirel iç ses ve mükemmeliyetçilik, sıklıkla anne figüründen alınan olumsuz mesajlarla şekillenir.
Kesin mi hocam?
Hayır tabiki de!
Dikkat ederseniz “genellikle, sıklıkla”, diye yazdım, “kesinlikle” diye yazmadım!
Annesiyle sağlıklı bağlar kuramayan çocuklarda herkesi memnun etme isteği de sıklıkla görülür.
Yetersiz anne desteği bu kızların başkalarından onay alma çabalarını arttırır ve bu da duygusal tükenmişliğe yol açar.
Bakın sevgili anneler! Annenin çocuğuyla kurduğu iletişim tarzı, çocuğun çevreyle kurduğu iletişimin temellerini oluşturur.
Tüm bu anne-çocuk arasındaki ilişki içinde, anne ile kız çocuk arasında çok özel bir bağ bulunur. Bir kız çocuğunun hayatındaki en değerli ilişki, belki de annesi ile kurduğu bağdır. (Babaları unutmadım!)
Onun için siz siz olun çocuğunuzla iletişiminizi sağlıklı kılmaya çalışın.
Ne olmayın mesela?
“Yutan anne!” olmayın?
“Ne diyorsun Hocam? Nedir bu yutan anne?”
“Yutan anne” kavramı, psikolojide aşırı korumacı ve kontrolcü anne-baba tutumudur.
Bu tür bir anne, çocuğunun hayatına çok fazla müdahalede bulunarak, onun bireysel gelişimini kısıtlayabilir.
Sonuç olarak, çocuk bağımsızlık kazanmakta zorlanır ve kendi kararlarını almakta güçlük çekebilir.
“Hocam ne yapalım yani, bırakalım, salalım gitsin mi, ortalık it kopuk dolu!”
Tabi ki de hayır canım!
İtimat kontrole mâni değildir!
Boğmayın çocuklarınızı diyorum.
Kendi arzu, heves ve beklentilerinizi onların üzerinde gerçekleştirmeyin.
Gerçekçi olmayan beklentiler ve standartlar oluşturmayın.
Çocukların akademik kariyerlerinde, iş hayatlarında ve ilişki seçimlerinde aşırı, kontrolsüz müdahaleci anneler olmayın.
Çocuğunuzu tanıyın ona, kişiliğine ve yeteneklerine, ruh haline, bedensel ve duygusal yapısına göre hedefler koyun.
Çocuğunuzu sizden ve sevginizden yoksun bırakmayın.
Hazır hayattayken, ona dokunabiliyor, onu görebiliyor ve ona seslenebiliyorken, ondan uzaklaşmayın.
Ona anne yoksunluğunu yaşatmayın.
Ha birde çocuğunuza borçlu hissettirmeyin. Onu minnet altında bırakmayın. Minnet duygusu hissettirmeyin çocuğunuza.
Evet saçınızı süpürge ediyorsunuz kabul ama çocuğunuzu minnet duygusu altında yetiştirirseniz, büyüdüğü zaman size sebebini bilmediği bir nedenden dolay öfke duyan bir birey olacak.
“İyi de hocam ne yapacağız biz şimdi? Onu yapma, bunu yapma diyorsun!” diyen sevgili anneler!
Kızınızla;
Birlikte çok daha fazla zaman geçirin.
Birbirinizin kişisel alanlarına, beğenilerine ve tercihlerine saygı duyun.
Onu sevdiğinizi ve önemsediğinizi söylemekten, ifade etmekten ve ona dokunup sarılmaktan çekinmeyin.
Kırıp döken değil de yapıcı olan eleştirileri tercih edin. İletişimde açık olun.
Ne olursa olsun, aranızda ne yaşanmış olursa olsun ilk adımı siz atmaktan çekinmeyin.
Bir de anne-kız arasına başkalarını sokmayın. İkili ilişkilerinize üçüncü şahısları dahil etmeyin.
Kızınızla arkadaş gibi olun ancak anne-kız olduğunuzu ve aranızda belirli bir saygı ve mahremiyet bulunduğunu unutmayın. Siz kayıtsız şartsız kızınızın arkadaşı değil, ne olursa olsun onun annesisiniz.
En önemlisi en sonda;
“Onu her haliyle tanıyın, sevin ve kabullenin!”
Vesselam!
